RAMS Business centre

ARHI GRUP pokazała, jak można nadać dynamiki budynkowi o kształcie narzuconym przez przepisy i konieczność zapewnienia efektywności ekonomicznej poprzez zastosowanie nachylonych i nieregularnie skonstruowanych elewacji.

Szklana ściana kurtynowa jest jednym z najsilniejszych symboli architektonicznych Rumunii po 1989 roku. Prawie nieobecna w socjalistycznym krajobrazie (stosowana wówczas głównie w budynkach przemysłowych), po zmianie ustroju i wprowadzeniu gospodarki rynkowej, ściana kurtynowa przeżywa okres prawdziwej hossy. Początkowo stosowane były tylko proste systemy i rozwiązania, z czasem zaczęto wprowadzać również te o wysokiej jakości technicznej, umożliwiające nowe, bardziej kompleksowe i kreatywne rozwiązania architektoniczne, przewyższające standardowo stosowaną formułę. Centrum Biznesu Rams jest przykładem, odbiegającego od szablonowych rozwiązań, biurowca najwyższej klasy. Budynek usytuowany jest na peryferiach Bukaresztu, które w ostatnim czasie są świadkami niezwykle silnego rozwoju. Byłe tereny przemysłowe zlokalizowane na tym obszarze ulegają szybkiej urbanizacji. Obecnie wznoszonych jest na nich kilka kompleksów mieszkaniowych i biurowych. Pierwotnie biurowiec miał być nieco niekształtny z powodu przepisów planowania przestrzennego narzucających konieczność zastosowania dwóch różnych wcięć w bryle budynku w dwóch częściach tej samej parceli. Architektoniczną odpowiedzią na wymagania stawiane przez te przepisy był projekt rozczłonkowanego budynku. W rezultacie powstał obiekt złożony z dwóch brył, które spełniają wymagania dotyczące wysokości, a zarazem łagodzą wrażenie masywności 9-cio kondygnacyjnej konstrukcji. Logicznym rozwiązaniem było umieszczenie zarówno wejścia do budynku, jak i do głównego pionu komunikacyjnego w części przegubowej, łączącej dwa człony obiektu.

Dwa wielościany

Optyczne wrażenie dwóch odrębnych brył Centrum Biznesu Rams osiągnięto poprzez zastosowanie stropów o konstrukcji wspornikowej, wystających poza zasadniczy obrys budynku oraz części przegubowej łączącej dwa jego człony, która nie wystaje poza ten obrys. Kolejnym krokiem było rozwiązanie pozwalające uzyskać różnice szerokości konstrukcji stropowych, niekiedy występujące na tej samej kondygnacji. Różnice te nadają obydwu skrzydłom obiektu pofałdowany kształt. Zamiast wielkiego, dziwacznie wciętego prostopadłościanu stworzono kompozycję złożoną z dwóch nieregularnie ukształtowanych wielościanów, oddzielonych od siebie głęboką szczeliną. Rzeźba nadana płaszczyznom elewacji frontowych obydwu brył budynku dodatkowo podkreśla wklęsłość strefy, w której zlokalizowano wejście do budynku i pion komunikacyjny. Cofnięty parter Centrum Biznesu Rams sprawia, że jego pozostałe kondygnacje wydają się unosić nad ziemią. Strukturalny podział budynku na człony zaakcentowano, stosując różne rodzaje wykończenia elewacji jego dwóch brył. Wyższa i szersza bryła obiektu wygląda, jakby była wykonana z półprzejrzystego kryształu. Jej gładkie lico przerywa jedynie balustrada loggii (znajdującej się na pierwszej kondygnacji). Elewacja dłuższej i niższej bryły budynku wykończona jest przejrzystymi i nieprzejrzystymi poziomymi pasami. Powtarzające się w tym samym układzie pasy umożliwiają dwojaką percepcję elewacji − można postrzegać ją jako ciągłą płaszczyznę, bądź jako naprzemienne pasma okien i paneli podokiennych. Elementy elewacji powtarzają się w nieregularnym rytmie, co więcej jej nieprzejrzyste panele pomalowano na trzy różne kolory. Dzięki temu cała płaszczyzna elewacji wydaje się być grą przypadkowych elementów. Kompozycja ta kontynuowana jest na bocznej i na tylnej elewacji tej bryły, w której poza nią nie zastosowano żadnych innych elementów architektonicznych, oraz częściowo zachodzi na boczną ścianę przeszklonego skrzydła budynku. Ponadto, poszycie elewacji wykonano z dwóch różnych materiałów – ze szkła i eternitu − stykających się ze sobą wzdłuż ukośnej linii, co dodatkowo podkreśla dwa różne sposoby wykończenia elewacji tej samej przestrzeni wewnętrznej.

Pofałdowanie i nachylenie

Centrum Biznesu Rams wybudowano na prostym planie. W otwartej przestrzeni usytuowany jest „kręgosłup” budynku, na który składają się pomieszczenia techniczne i centralnie umiejscowiony pion komunikacyjny. Płaszczyznę „kręgosłupa” po przedniej stronie pionu komunikacyjnego przecina oś, na której umieszczono wejście do budynku. Najbardziej spektakularnie obiekt prezentuje się od strony frontowej, od której doskonale widoczne są pofałdowanie i nachylenie jego elewacji oraz cofnięcia konstrukcji stropowych na różne odległości, nadające wnętrzu budynku dynamiczny wygląd. Wspaniałe pole do popisu stanowiła elewacja frontowa, w której wprowadzono różne innowacje i atrakcyjne detale architektoniczne. Zastosowano w niej dwa systemy Reynaers: CS 68 − do wykonania zewnętrznych drzwi wejściowych oraz CW 50 − będący najefektowniejszym systemem do konstrukcji elewacji. Nieprzejrzyste panele zintegrowane w elewacji zbudowane są z metalowej obudowy, w której umieszczono izolację termiczną i zabezpieczenie przeciwpożarowe oraz przytwierdzoną do niej nitami płytę eternitową. Wolna przestrzeń zachowana pomiędzy obudową panelu a płytą eternitową zapewnia wentylowanie elewacji nawet i w tym obszarze. Na całej płaszczyźnie elewacji zastosowano system przeszklenia strukturalnego z profilami ukrytymi za przeszkleniami.

Pionowe złącza osłonięto elastycznymi profilami nieprzepuszczającymi powietrza, zaś do poziomych złącz użyto aluminiowych profili osłonowych, dyskretnie podkreślających poziome linie elewacji. Zrozumiałe jest, że obszarami, do których należało podejść z największą ostrożnością były krawędzie, w których zbiegają się nachylone płaszczyzny elewacji. Mimo że konstrukcja brył tego budynku wydaje się dość skomplikowana, występują w niej tylko trzy takie krawędzie. Dobrano do nich trzy ukośne profile, które zamontowano do konstrukcji wsporczej elewacji. Ponieważ wymagane było ustawienie tych profili pod nietypowym kątem, należało je odpowiednio dostosować. W tym celu specjalnie zaprojektowano aluminiową część łączącą przeszkloną partię elewacji z głównym elementem wsporczym. Jest to innowacja umożliwiająca stosowanie wielu różnych rozwiązań w ramach istniejącego systemu, które pozwalają tworzyć niezliczone warianty „elewacji przestrzennych”. W efekcie, mimo pierwotnych wymagań narzuconych ze względu na konieczność zapewnienia określonej powierzchni użytkowej oraz przepisy dotyczące planowania przestrzennego, uzyskano stanowiący doskonały punkt orientacyjny, niezwykle efektowny obiekt, wzniesiony na dość swobodnie ukształtowanym planie. Fakt, że zrealizowane bryły tego budynku wyglądają niemalże dokładnie tak, jak modele przestrzenne wykonane na etapie projektowania świadczy o niezwykle precyzyjnym dopracowaniu detali budynku oraz o nadzwyczajnie dobrej współpracy pomiędzy autorami projektu, producentem oraz projektantem i wykonawcą elewacji.